Veda
Geriye kalan hiçlikten başka nedir ki;
Her insanın yaşadığına veda etmesi, Bir serüvene son vermek mi? Yaşarken bilseydik böyle bir soru sorar mıydık? Hepimiz birbirimizden öyle ayrıyız ki; Yüzümüz, yüzsüzlüğümüz, gülüşümüz, Bakışımız bile birbirine benzese bile, Veda zamanı birbirimizi tanırız. Kim kim olduğunu öğrendiği andır işte o veda anı, Sonra bir dizede dizimizi döveriz, Ben ne yaptım diye! Hadi dön geriye istersen benden sana hediye, Dönemedin değil mi? O zaman kendine gel, yeniden vedalaşalım, Hayat bir dizeye ve bir dizede diz dövmeyecek kadar, Anlatılması ve yaşanması zor bir iştir. Sen işi hayat sanırsın, Ne gördünse dizelerde, kendine ait bulduklarını alabilirsin. Çıkaracağım şiirden o bölümleri, Belki her bakışa göre değişen bakışımızı değiştiririz, Seni bir bukalemun olmaktan kurtarabilirim satırlarımla, Sadece duyguların biraz doğranacak o kadar, İstersen birde berber aynası getireyim, enseyi karatma diye, Aynı gibi farklılığımızdan şüpheni giderirsin. Bu sefer veda etme sırası sende, Belki de sürekli tüketilecek bir sorgulamaya gidersin, Yaşamdan kopuşun anı gibi değil mi veda, Şimdi beni iyi anlarsın. Şiiri bile tükettin, insanı, hayatı tükete tükete, Sen böyle neler ettin? Doğuştan atladığımız hiçliğin çözümü bu, Yırtınarak tutunmak istediğin anları, Şimdi ben seyretmek istiyorum, Hayat sırayı bana verdi, Ben haklıydım ve o vedayı bu sebeple kabul etmedim, Sen haksızdın bu zorunlu vedayı bu sebeple, kabul etmek zorunda kaldın. |
Önder Karaçay
 |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder